Άρθρο του Παύλου Καμάρα, Προέδρου της Ένωσης Δημάρχων Αττικής, πρώην δήμαρχος Πεύκης
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι διαχρονικά οι Κυβερνήσεις, έχουν επιφυλάξει μια «ιδιαίτερη» μεταχείριση στην Αυτοδιοίκηση της Χώρας μας.
Μια μεταχείριση, που μπορεί να εξυπηρέτησε οιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από την Συνταγματική επιταγή, περί διακριτού θεσμού (άρθρο 102), ο οποίος έχει «Οικονομική και Διοικητική Αυτοτέλεια».
Αυτοτέλεια βάσει της οποίας το Κράτος «δεν επιτρέπεται να εμποδίζει την πρωτοβουλία και την ελεύθερη δράση της».
Σε μία σχέση όπου το Κράτος ασκεί «εποπτεία που συνίσταται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας» σύμφωνα με Νόμους που το ίδιο θεσπίζει.
Αναρωτιέται κάποιος, όλ’αυτά τα ματαιόδοξα πονήματα, με τους βαρύγδουπους τίτλους υπό μορφή ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ, που μας επέβαλλαν οι «μεταρρυθμιστές» Υπουργοί, σε τι μπορεί να αφορούν τα παραπάνω.
Όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας, που καθορίζει στην παραμικρή λεπτομέρεια την διαχείριση αλλά και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, για την «διοίκηση των τοπικών υποθέσεων» (άρθρο 1), πώς συμβιβάζεται με το ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ του ΘΕΣΜΟΥ;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, για να αντιληφθεί κανείς, ότι το παιχνίδι είναι «σικέ».
Στημένο στη δική μας καθομιλουμένη. Διαφορετικά και ετερογενή τα αίτια και οι παράγοντες.
Κοινό όμως το αποτέλεσμα. Η απαξίωση του Θεσμού και των Αιρετών του. Και τελικά η χειραγώγηση του, δια «ίδιον» όφελος.
Μια διαχρονική αντιπαλότητα, των εν δυνάμει ανταγωνιστών στις τοπικές κοινωνίες Βουλευτών – Δημάρχων, από την πλευρά των πρώτων, που επιδιώκουν να «καθαρίσουν» πριν ο επαπειλούμενος κίνδυνος για την βουλευτική έδρα, γίνει υπαρκτός.
(Τυχαία άραγε η αχανής Β’ Αθηνών, που σκανδαλωδώς διατηρεί συνένοχα, όλο το πολιτικό σύστημα;)
Συμφέροντα διαπλεκόμενων ΜΜΕ- Εργολάβων, που θέλουν την πίτα των έργων, κομμένη σε μεγάλα κομμάτια, επομένως ευκολότερα ελεγχόμενη.
(Τυχαίοι άραγε οι πηχυαίοι τίτλοι σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, μόλις βγει στο φως της δημοσιότητας, το παραμικρό σκανδαλάκι (από τα χιλιάδες της ευρύτερης Δημόσιας Διοίκησης) και αφορά σε Δήμαρχο;)
Αποπροσανατολισμός και χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης από τα σοβαρά προβλήματα της Χώρας αλλά και τα σκάνδαλα του Κεντρικού Κράτους.
– Νοοτροπίες πολλών πολιτικών μας του τύπου «L’θtat, c’est moi», που ξεχνούν ότι οι 300 της Βουλής, έχουν ακριβώς την ίδια νομιμοποιητική βάση με τους 325 της Αυτοδιοίκησης, τον κυρίαρχο δηλαδή λαό και την ψήφο του.
Ελεγκτικοί μηχανισμοί και επιθεωρητές με αμφισβητούμενο ρόλο και λόγο ύπαρξης αφού, οι αρμοδιότητες τους πολλές φορές αλληλοκαλύπτονται και έτσι θορυβούν με άσφαιρα πυρά για να υπάρχουν.
(Αλήθεια εκείνος ο περιβόητος ΕΠΟΠΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ, που ουσιαστικά θα καθιστούσε άχρηστους όλους τους άλλους Ελεγκτικούς Φορείς, συμπεριλαμβανομένης της διορισμένης Αποκεντρωμένης Διοίκησης σαν ελεγκτικό Όργανο, που χάθηκε;)
Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο της κακοποίησης του Θεσμού. Ανάγεται σε πολλά χρόνια πίσω, με την γέννηση του. Ζήσαμε όλ’ αυτά τα χρόνια,
• την αγωνία των «αρμοδίων», να μην παραχωρήσουν τις σφιχτά εναγκαλισμένες αρμοδιότητες τους (πλην από τα σκουπίδια).
• την εν τέλει παραχώρηση με το σταγονόμετρο, κατά προτεραιότητα, όμως, εκείνων που είχαν πολιτικό κόστος.
• την παραχώρηση τους, χωρίς αντίστοιχους πόρους (ώστε να φανεί ότι εκείνοι τα κάνανε καλύτερα).
• Ακόμα και την ΑΙΡΕΤΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, πάλεψαν (Ουραγοί στην Ευρώπη μέχρι την θεσμοθέτηση της μαζί με τα πρώην σοσιαλιστικά Κράτη)
Αυτή ήταν (και είναι) δυστυχώς η κυριαρχούσα αντίληψη για την Αυτοδιοίκηση στους πολιτικούς μας και στα κόμματα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Έλειψε και λείπει, ο Σεβασμός στον Θεσμό και στους Αιρετούς .
Έτσι φτάσαμε να λοιδορούνται ασύστολα, όλοι οι μη φίλα προσκείμενοι Δήμαρχοι, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς «Βλαχοδήμαρχοι», «Μαυρογιαλούροι», ακόμα και από πρόσωπα που θεωρητικά τουλάχιστον, ο χώρος τους τάσσεται υπέρ της Αποκέντρωσης του Κράτους.
Έτσι φτάσαμε να βαπτίζουν την χορηγία, σύνταξη, για προφανείς λόγους, (προκαλώντας εύλογα την κοινή γνώμη, που μπήκε αναπόφευκτα σε συγκρίσεις), παρά τη ρητή επιταγή ακόμα και της Χάρτας της Ευρωπαϊκής Αυτονομίας ότι «ο αιρετός θα πρέπει να αποζημιώνεται επαρκώς για την ενασχόληση του με τα Κοινά» και επομένως η χορηγία έχει αυτή ακριβώς την έννοια της αποζημίωσης, για τα χρόνια που κάποιος αποκόπτεται από την αγορά εργασίας .
Έτσι φτάσαμε, να κόβονται οι πενιχρές παροχές στους Δημάρχους, Αντιδημάρχους και τα οδοιπορικά από τους Δημοτικούς Συμβούλους, στο όνομα μια αμφιλεγόμενης οικονομίας, όταν αυτοί οι άνθρωποι καλούνται με «λιανοτούφεκα», να υπερασπισθούν το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, κόντρα στα συμφέροντα και τα βαριά οπλοστάσια τους.
Έτσι φτάσαμε να σέρνονται οι Δήμαρχοι στα Δικαστήρια και στα γρανάζια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, διότι δεν είχαν, τους κατάλληλους ανθρώπους που θα τους προφύλασαν από το πολυδαίδαλο γραφειοκρατικό σύστημα.
Και σε όλη αυτή τη ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ και την Θεσμική Ασέλγεια, αδύναμες ή άτολμες ηγεσίες των Συλλογικών Οργάνων της Αυτοδιοίκησης, εξυπηρετώντας σε πολλές περιπτώσεις υστερόβουλες ή κομματικές εξαρτήσεις, δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να ορθώσουν ανάστημα.
Να βρουν το θάρρος να εγκαλέσουν και να εκθέσουν τις Κυβερνήσεις και τους Υπουργούς αυτών.
Τους πολιτικούς της Αντιπολίτευσης που κάνουν το δικό τους παιχνίδι.
Να προσβάλλουν τους αντισυνταγματικούς Νόμους αλλά να έχουν έτοιμες προτάσεις για αντικατάσταση αυτών.
Να διαπομπεύσουν όσα ΜΜΕ και όσους υπαλλήλους τους βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Να ζητήσουν συμμάχους στην Ευρώπη, με την υπερεκατονταετή Αυτοδιοίκηση που μεγαλουργεί.
Υπήρξαν βέβαια εξαιρέσεις, με συναδέλφους που τουλάχιστον πάλεψαν έντιμα για το Θεσμό.
Φτάσαμε στο σήμερα, όπου μνημόνια και δεσμεύσεις, επιδείνωσαν το ήδη κακό κλίμα.
Και σε όλο αυτό το αλαλούμ, θολωμένοι ή φοβισμένοι Δήμαρχοι, να λένε ΟΧΙ στην αυτονόητη δική τους ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ για έλεγχο ΠΛΑΣΤΩΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΩΝ αλλά και να λένε ΝΑΙ στην παραχώρηση στο Κράτος του δικού τους (βάσει του ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟΥ) ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ (αναμφισβήτητα αναγκαίου) για αξιολόγηση Δομών και Προσώπων.
Ίσως τώρα με την ΚΡΙΣΗ που πιάσαμε σε όλα ΠΑΤΟ, ήλθε και η ώρα της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ της ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.
Προς τούτο όμως απαιτούνται ΗΓΕΣΙΕΣ που πιστεύουν στον ΘΕΣΜΟ και θα έχουν το ΑΝΑΣΤΗΜΑ να ΠΑΛΕΨΟΥΝ με προσωπικό μάλιστα κόστος.