Γράφει ο π. Δήμαρχος Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδης Καρπέτας: ΠΑΡΑΞΕΝΑ – ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΑ – ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Ο πολιτικός μας …βιότοπος έχει τεράστια ποικιλία. H ποικιλία στην πολιτική οδηγεί σε κατακερματισμό. Ο κατακερματισμός σε πολυφωνία και ακραίο ανταγωνισμό επιβίωσης. Η πολυφωνία καταλήγει σε κακοφωνία και ο ανταγωνισμός σε εκτραχηλισμό.

Η μπαρουφολογία που κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο και οι ασυνάρτητες αντιπολιτευτικές πρακτικές, χωρίς αίσθηση μέτρου και όριο λογικής, συνδέονται αιτιωδώς με το απέραντο, παρδαλό μωσαϊκό του πολιτικού χάρτη.

Όταν τόσοι πολλοί -ενεργοί και επίδοξοι- ηγετίσκοι, φατρίες μωροφιλόδοξων και ομάδες συμφερόντων συνωστίζονται  αγωνιούντες για την ύπαρξη ή την επιβίωσή τους, η κρίση θολώνει, οι αναστολές χαλαρώνουν, η νοημοσύνη του ακροατηρίου παραβλέπεται και η αλόγιστη πλειοδοσία, εκλαμβάνεται ως αποδοτικός τρόπος.

Υψηλή θερμοκρασία και πίεση, είναι ανθυγιεινές για την πολιτική ζωή και υποβιβάζουν το επίπεδό της.

* * *

Ο Στέφανος Κασιμάτης έκανε μια πρόταση: Τσίπρας και Σαμαράς να κάνουν μαζί κόμμα. Εκ πρώτης όψεως η ιδέα ξενίζει. Αν, όμως, εξετασθεί προσεκτικά και απροκατάληπτα, αποδεικνύεται βολική για τους δύο εκπεσόντες αλλά εμμένοντες, θεμιτή ιδεολογικά και πιθανώς γενικότερα χρήσιμη, ως καταλύτης για τη βελτίωση του κατακερματισμένου πολιτικού σκηνικού.

Βολική, γιατί Τσίπρας και Σαμαράς έχουν πολλά κοινά και λίγες διαφορές:

– Είναι και οι δύο ανήσυχοι, για την πατρίδα και το λαό πάντα.

– Είναι εξίσου παταγωδώς αποτυχημένοι.

– Αναζητούν απεγνωσμένα ρόλο και πολιτική επιβίωση. Η συνεργασία εξασφαλίζει και στους δύο βουλευτική έδρα.

– Τους συνδέει αβυσσαλέο μίσος και φθόνος για τον Μητσοτάκη.

Επαρκή στοιχεία για κοινή δράση.

Θεμιτή ιδεολογικά, γιατί δεν τους χωρίζει καμιά άβυσσος. Ο Καμμένος ήταν δεξιότερος του Σαμαρά και ο Τσίπρας είναι λιγότερο αριστερός πια. Άλλωστε το κοινό μίσος, γεφυρώνει το όποιο κενό.

* * *

Η αξιοποίηση της ιδέα από Τσίπρα – Σαμαρά, εναπόκειται στους ίδιους και την πολιτική τους οξυδέρκεια.

Η επέκτασή της, όμως, σε διάφορα παράξενα αλλά συναφή επί της ουσίας ζευγάρια, θα οδηγούσε σε αποσυμφόρηση της πολιτικής σκηνής.

Ζωή και Βελόπουλος συνταιριάζονται μια χαρά. Τους ενώνει το ξυλόλιο, η χυδαιότητα, ο καιροσκοπισμός, η ευτελής ιδιοτέλεια. Τους χωρίζουν πολύ λιγότερα.

Με την προσθήκη Κασσελάκη, η συγκέντρωση ομοειδών δυνάμεων, θα ολοκληρωνόταν.

Φάμελος και Χαρίτσης, είναι ‘κολιός και κολιός απ’ το ίδιο βαρέλι’.

Νατσιός και Σπαρτιάτες, δεν έχουν να μοιράσουν και πολλά. Το ‘εν τη ενώσει η ισχύς’, κάτι θα τους αποφέρει.

Τέτοιες συμπτύξεις, θα άλλαζαν προς το καλύτερο το πολιτικό σκηνικό και θα βελτίωναν τη λειτουργία του συστήματος, κάνοντας ευκολότερη την επιλογή για τους πολίτες.