Υποκλοπές: Η άλλη τους διάσταση
Μήνες τώρα, ο δημόσιος λόγος κατακλύζεται από τις υποκλοπές.
Κυβέρνηση και Μητσοτάκης διακατέχονται από αμηχανία και κάποιο αίσθημα ενοχής.
ΠΑΣΟΚ και Ανδρουλάκης – που θίχτηκε προσωπικά-, παρασύρθηκαν σε μονότονο αντιπολιτευτικό λόγο.
ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας, (νόμισαν ότι) βρήκαν αυτό που τους έλειπε: Βάση για το νέο τους παραμύθι «Δικαιοσύνη παντού» και πρόσχημα για την εξαλλοσύνη και τη χυδαιότητα του λόγου τους.
Εκφράσεις όπως «αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης» και «κοινός νταβατζής» που ακούστηκαν στη Βουλή από Τσίπρα και Θεσσαλονικιά βουλευτή του, για τον Πρωθυπουργό της χώρας, στηρίχτηκαν στο πρόσχημα.
Η σκόπιμη διόγκωση του θέματος και ο προκαλούμενος τεχνητά θόρυβος, πνίγουν το δίκιο ΠΑΣΟΚ – Ανδρουλάκη, υπηρετούν τη θεωρία του χάους, ευνοούν τη θεωρία της σύγκρισης και την πόλωση και διαβρώνουν τα θεμέλια θεσμών και Δημοκρατίας, προς όφελος πραγματικών εγκληματικών οργανώσεων και λοιπών ακραίων.
Αυτά για τις υποκλοπές στην Ελληνική πολιτική επικαιρότητα.
* * *
Πέρα από την εσωτερική συγκυρία:
Τον Δεκέμβριο ξέσπασε το σκάνδαλο Παντσέρι – Τζιόρτζι – Καϊλή, που ταρακούνησε το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Αποκαλύφθηκε ένα κύκλωμα κορυφαίας διαφθοράς υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Ευρωκοινοβουλίου, με καίριες αρμοδιότητες για την πορεία της Ευρώπης και των λαών της.
Οι βαλίτσες με τα χαρτονομίσματα, – αργύρια της προδοσίας κάθε αξίας και αρχής- , εξοργίζουν κάθε ανθρώπινη συνείδηση.
Άνθρωποι που οι Ευρωπαίοι πολίτες τίμησαν με την ψήφο τους και τους χάρισαν χρυσοφόρα προνόμια, δόξα και εξουσία, αποδείχτηκαν αναίσχυντοι, αδίστακτοι και άπληστοι καταχραστές της.
Πώς συνδέεται η υπόθεση με το θέμα μας; Είναι απλό:
Το συγκεκριμένο κύκλωμα, θα συνέχιζε ανενόχλητο τη δράση του, αν δεν είχαν υποκλαπεί οι επικοινωνίες των μελών του.
Μάλιστα, οι Βελγικές αρχές έκαναν κάτι που θα έκανε τους – αφελείς ή δόλιους-Έλληνες «δικαιωματιστές», να φρικιάσουν και να διαγνώσουν κατάλυση της Δημοκρατίας: Διέρρηξαν το σπίτι του εγκεφάλου της σπείρας στην Ιταλία, για να διασφαλίσουν τα πειστήρια των εγκλημάτων.
* * *
Η περίπτωση θέτει από μόνη της τα ερωτήματα: Γιατί θεσπίστηκε το απόρρητο των επικοινωνιών και ποια είναι τα όριά του;
Ιστορικά, αποτέλεσε μια κατάκτηση των πολιτών απέναντι στις αυταρχικές και τυρρανικές εξουσίες και αποσκοπούσε στην προστασία τους από την αυθαιρεσία.
Στη σύγχρονη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου, αποσκοπεί στην προστασία της ιδιωτικότητας της ζωής των πολιτών.
Ποτέ δεν απέβλεπε στην υπόθαλψη και συγκάλυψη διαφθοράς και εγκληματικότητας.
Η ιδιωτικότητα διασφαλίζεται πλέον από το νομοθετικό οπλοστάσιο προστασίας των προσωπικών δεδομένων, που πρακτικά περιορίζει τη σημασία του παραδοσιακού απορρήτου των επικοινωνιών.
Στη σύγχρονη Δημοκρατία, η ιδιωτικότητα των πολιτών προστατεύεται και δεν κινδυνεύει.
Κινδυνεύει, όμως, η ίδια η Δημοκρατία από έναν ύπουλο και επικίνδυνο εχθρό: Την παγκοσμιοποιημένη διαφθορά αργυρώνητων πολιτικών και υπηρεσιακών αξιωματούχων, που βυθίζονται, στον βούρκο της διαφθοράς, δυναμιτίζοντας τα θεμέλια των κοινωνιών και των θεσμών τους. Η περίπτωση του Qatar-gate δείχνει το μέγεθος της απειλής.
* * *
Ποια είναι, λοιπόν, η ενδεδειγμένη «στάθμιση αγαθών» κατά τη νομική ορολογία και η επιβαλλόμενη κανονιστική ρύθμιση; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη:
Απόρρητο επικοινωνιών και προσωπικών δεδομένων σταματούν εκεί που αρχίζει η διαφθορά, η δωροδοκία, η εξώνηση αυτών που κατέχουν εξουσία.
Όσοι καταλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα οφείλουν να αποδέχονται πλήρη διαφάνεια και διαρκή έλεγχο της δράσης τους, με την επιφύλαξη των δεδομένων εντελώς προσωπικού χαρακτήρα.
Ανάλογα πρέπει να ισχύουν και για όσους ασκούν εξουσία στα πλαίσια των υπηρεσιακών τους καθηκόντων.
Τα ηθικά θεμέλια της Δημοκρατίας είναι σήμερα το μείζον αγαθό που κινδυνεύει και χρειάζεται προστασία. Τα ατομικά δικαιώματα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, που ανήκουμε και « μένουμε», είναι εξασφαλισμένα .